Pàgines

dimecres, 17 de novembre del 2010

MENINA VENENO. Ritchie

I aleshores va i em diu, “Quim, ets un procrastinador”. I jo, babau, que no havia escoltat bé, em dic a mi mateix, “sí, nena, ho sé, sóc bo, però encara puc ser millor.” No obstant, al cap de 10 segons, ho penso millor i li pregunto “què m’acabes de dir?” I ella, un altre cop, “procrastinador”. Què collons! El primer pensament que em ve al cap és el què passaria en el meu barri si anomeno procrastinador, o alguna paraula igual d’estranya, a algú altre; hi ha moltes possibilitats que el l’individu pressuposi que li estic vacil•lant. Però al que anàvem: és evident que ella s’ha adonat que desconec el significat del mot. Em dona una explicació ben clara al respecte. Tot i que em resisteixo una mica, no puc més que acceptar que, a grans trets, té tota la raó.
Seguim conversant. Canviem de tema. Parlem d’altres coses. Tòpics, ja sabeu, literatura, música, tendències, cultura, aspiracions, somnis. En un moment donat, sense venir a cas, l’interrompo “com era, procasquè?” I ella “pro-cras-ti-na-dor, però deixa-ho córrer”. Que ho deixi córrer? Impossible. Tinc unes ganes d’agafar un diccionari i confirmar el que m'acaba de contar!
A l’endemà, consulto a Internet. Fil per randa és tal i com ella m’ho havia definit. Còpio de Wikipèdia: “La procrastinación (del latín: pro, adelante, y crastinus, referente al futuro) o posposición, es la acción o hábito de postergar actividades o situaciones que deben atenderse, sustituyéndolas por otras situaciones más irrelevantes y agradables.
Puede ser un transtorno psicológico (en la forma de ansiedad o frustración), físico (como el que se experimenta durante actos que requieren trabajo fuerte o ejercicio vigoroso) o intelectual. El término se aplica comúnmente al sentido de ansiedad generado ante una tarea pendiente de concluir. El acto que se pospone puede ser percibido como abrumador, desafiante, inquietante, peligroso, difícil, tedioso o aburrido, es decir, estresante, por lo cual se autojustifica posponerlo a un futuro ‘
sine die’ idealizado, en que lo importante es supeditado a lo urgente.”
Cagontot. Això és el que hi ha. En fi, no ho ajorno més. Aquesta és la cançó de què t'havia parlat.

LLETRA
Meia-noite no meu quarto ela vai subir. Ouço passos na escada, vejo a porta abrir. O abajur cor de carne, o lençol azul, cortinas de seda, o seu corpo nu. Menina veneno, o mundo é pequeno demais prá nós dois. Em toda cama que eu durmo só dá você... Seus olhos verdes no espelho brilham para mim. Seu corpo inteiro é um prazer do princípio ao fim. Sozinho no meu quarto eu acordo sem você. Fico falando prás paredes até anoitecer. Menina veneno, você tem um jeito sereno de ser. Toda noite no meu quarto vem me entorpecer...
Meia-noite no meu quarto ela vai surgir. Eu ouço passos na escada, eu vejo a porta abrir. Você vem não sei de onde, eu sei, vem me amar. Eu não sei qual o seu nome mas nem preciso chamar. Menina veneno, menina veneno

TRADUCCIÓ
Media noche en mi cuarto ella va a subir. Escucho pasos en las escaleras, veo la puerta abrir. El velador color crudo, la sabana azul, cortinas de seda, y su cuerpo desnudo. Niña veneno, el mundo es demasiado pequeño para los dos. En toda cama que duermo ahí estas... Sus ojos verdes en el espejo brillan para mí. Su cuerpo entero es un placer del principio al fin. Solo en mi cuarto me levanto sin ti. Me quedo hablando con las paredes
hasta anochecer. Niña veneno, tienes una forma serena de ser. Toda la noche en mi cuarto viene a entorpecer... Media noche en mi cuarto ella va a surgir. Escucho paso en las escaleras, y veo la puerta abrir. Vos venís no se de donde, yo se, venís a amarme. Yo no se cual es su nombre mas ni preciso llamar. Niña veneno, niña veneno.

1 comentari:

Núria ha dit...

Hi havia una bona versió en espanyol d'aquesta cançó, crec.

Fa no res, sense haver llegit aquest article teu, he penjat una de la Daniella Romo diria que de l'época.

Serendípia, no?

En fi.

Petons llunyans, Quim!